RÁPIDO

Yağmur camlara vururken, havada deri ve elektrik kokusu varken, kuralsız bir oyun başlar. Duygularla ya da gelecekle ilgili değil, zihnin kenara çekilip, kendi argümanları olan bedene yer verdiği anın hırsıyla ilgili. Her şey sıcak, yapışkan, sözsüz - hareketlerin sözlerden daha yüksek sesle konuştuğu bir gece dansı gibi.

Ve her şey anlaşılır gibi: kimse kimseye bir şey borçlu değil. Ama “haftada bir” şakası ile karanlıkta nefes alıp verme arasında plan dışı bir şey kayıyor - en açık günahı bile biraz insani kılan bir kıvılcım.