зима

Kış, soğuk artık dışarıda değil, derinin altında. Kar, iç savunma mekanizmaları gibi kırılgan ve gecikmeli bir şekilde çıtırdıyor. Duygular kayıtsızlık noktasına kadar donmuş gibi görünüyor, ama yine de sıcaklık istiyor insan, birkaç dakikalığına da olsa, merhametten olsa bile. “Sana gelebilir miyim?” - bu bir rica değil, dünyanın hala iyi olabileceğine kendini ikna etmek için son bir çaba gibi geliyor.

Müzik yavaşça ilerliyor, sanki kar üzerinde adımlar gibi: dikkatli, her nefesle kırılganlığın sınırında. İçinde yorgunluk, gurur ve tekrar inanmak için garip bir istek var, ancak şafak vakti son olacak olduğu artık açık.