Spellbound

Dolunay, sanki çok kişisel bir şeyin yaşandığı bir sahnenin üzerinde bir spot ışığı gibi asılı kalmıştı - gölge, duman ve kıvılcım parlamasıyla. Sessizlikten hava çınlıyor ve sanki yıldızlar bile bu sessiz yeniden doğuşu engellememek için donmuş gibi görünüyor. İçinde hem zehir hem de ışık var: Önce yakan, sonra arıtan bir acı. Etrafınızdaki her şey yıkılırken, sonra birdenbire güzel olur çünkü artık hiçbir şey kalmamıştır. Her akor, başının üzerinde kara gökler ve ayaklarının altında kırmızı gözyaşları ile kendi cehenneminden atılan bir adım gibiydi. Ama finale doğru aniden anlıyorsun ki uçuyorsun. Kolaylaştığı için değil, artık ağırlığın kıymetini bildiğin için.