Той, хто біжить по лезу II

Yanık ve elektrik kokusu geliyor - sanki biri bir siberpunk yarasını açmış ve damarlarda akım dolaştırmış gibi. Her şey neonla parıldıyor, replikler sistem komutları gibi duyuluyor ama bu metalin içinde bir nabız var. Mekanik, inatçı, insani. Satır aralarında bir yerde - sonsuz "peki o zaman ne olacak?" sorusundan yorgunluk ve pasaportta insan olmasa da - canlı olduğunu kanıtlama isteği. Ses, dünyanın bitip bitmediğini mi yoksa sadece donup kaldığını mı hiç anlamayan gelecekteki isyancıların marşı gibi gürlüyor. Ve bu kükreme arasında garip bir sakinlik var: İnsan olmak artık mümkün değilse, o zaman en azından canlı olmanın nasıl bir şey olduğunu hissetmenin zamanı gelmiş demektir.