Private

Bu seste "akımın eşiğindeki fısıltı" türünden bir şey var - sanki hiçbir şey söylemiyor ama sırtınızda tüyler ürpertici bir şekilde düzenli bir şekilde sıralanıyor. Her şey sanki ışıkların söndürüldüğü, kapalı bir kapının ardında oluyormuş gibi, ama gözler karanlığa alışmış ve istenilenden daha fazlası görülüyor. Gölgeler, kahkahalar, bas ritmine uyumlu nefesler beliriyor ve satır aralarında, sırrın gerçeklikten daha lezzetli olduğu o "gizli tut" hissi hissediliyor. Her bit sanki dinlenmiş ama tam olarak anlaşılmamış gibi - gizem son saniyeye kadar korunuyor. Ve bu da sırrı açmak yerine, daha derine, derinin altına saklamak istemeye neden oluyor. Çünkü bazı şeyler gerçekten de sessiz kalındığında daha iyi duyulur.