Can't Stop

İsim bir büyü gibi - basit, tanıdık, ama onu telaffuz ettiğiniz anda içiniz titriyor, sanki elektrik çarpmış gibi. Dünya anında "ben" ve "sen" olarak bölünmekten çıkar: tek bir "biz" olur. Ne mesafeler ne de sınırlar - sadece müzikle aynı ritimde atan bir nabız. Bu sonsuz tekrarda, ısrarcı "seni aramaktan vazgeçemiyorum"da çılgınca dürüst bir şey var - sanki biri, anlamını yitirip saf bir sese, nefese dönüşene kadar en sevdiği kelimeyi söylüyor gibi. Bu bir itiraf değil, önemli bir şeyden önce uzun bir nefes. Nihayet karmaşık olmaktan vazgeçen bir hayatın önünde.