HIM

Özgüven burada bir duruş değil, maddenin doğal halidir. Sanki oksijen özsaygı ile karıştırılmış ve şimdi etraftaki herkesin onu yutması gerekiyor gibi. Her kelimede cilalı bir kendine yeterlilik, her "yol"da ise bardaktaki buzun hafif bir çıtırtısı var. Dünya elbette büyük, ama çekim merkezi zaten biliniyor ve mükemmel bir damlamaya sahip. Burada kimseye bir şey kanıtlamaya gerek yok - sadece kanıt olarak yaşamak yeterli. Şarkı, kendi yerçekimi alanında bir kulüpte dolaşmak gibi geliyor: müzik güneş pleksusu civarında bir yerlerde titreşiyor, özgüven Lamborghini'den gelen parfüm ve benzin kokuyor ve Tanrı da Spotify'a abone olmuş gibi görünüyor.