Violence

Bazen aşk bir hayatta kalma egzersizi gibidir: sanki şefkatle ilgiliymiş gibi görünür, ama etrafında hep yarım kalmış sözlerden oluşan mayın tarlaları vardır. Herkes "gelişmeye", daha iyi, daha hoşgörülü, daha zeki olmaya çalışıyor - ama sonuçta eski bir nişancı oyunundaki gibi oluyor: herkes meşgul, ama sevinç sıfır. Ses yorgun geliyor, sanki herkesin kendi haklı olduğu ama bunun mutluluğa katkı sağlamadığı uzun bir konuşmadan sonra gibi. Dıştan sakin, sözlerden endişe akıyor, sanki içten biri fısıldıyor: "Yeniden savaş başlatma." Ve bu neredeyse bir dua gibi - drama, ateş ve kimin daha çok çabaladığını kanıtlamak için sonsuz çabalar olmadan bir aşk için. Sadece sessiz olsun. Aşk bir kez olsun acıtmasın.