Достойно

Asfalt ve ısınmış demir kokusu, fenerin loş ışığı, pencerenin dışından gelen araba gürültüsü - süslemesiz bir büyüme fonu. Burada drama aranmaz, burada yaşanır: sessizce, inatla, sokak kurallarına göre, her yara kendi biyografisinin altında bir imzadır. Sözler, sanki karanlığa karşı bir itiraf gibi mikrofona uçuşuyor - şikayet değil, içimde her şeyin hala yandığının kanıtı. Yorgunluk, etraf karanlık ve beton olsa bile başı dik tutmaya engel değil. Çünkü onur bir söz değil, bir alışkanlıktır. Ve eğer hayat bir yol ise, asfalttaki lastik izleri sadece çamur değil, bir işarettir: Geçtik, dayandık, yola devam ediyoruz.