FÉNIX

Bazen yükselmek için önce düşmek gerekir - dramatik bir şekilde değil, eski derisine sığmayan eski benliğinin farkında olarak. Bu çatlaklardan sonra ışık, küstahça, güzelce, gerçekten canlı bir şekilde çıkıyor. Ve işte nefes başka, yürüyüş havada gibi, ses ise sonunda beğenilme çabası olmadan duyuluyor. Burada bir duruş yok, sadece saf bir duygu var: fırtınadan sonra gelen hafiflik. Açıklamayı, kendini savunmayı, kanıtlamayı bıraktığında - sadece derin bir nefes alıp yoluna devam edersin. Biri "değişti" diye fısıldasın, evet, sonunda.