DIOMEDEZ

Aynı anda hem fısıldayan hem de bağıran kaba ve sevecen bir itiraf: gündelik umursamazlıkla ve artık geri dönülemeyecek olanlar için melankolik nostaljiyle tatlandırılmış patlayıcı bir sokak övünmesi akışı. Ses, girişte İspanyolca kelimelerin, Diomedes'in adının ve bir futbol rüyasının kırıntılarının övgüler ve anekdotlar arasında gidip geldiği bir konuşmaya benziyor; ritim sizi ileriye doğru sürükler ve anlam şaka yapar ama bazen gerçek birdenbire hızla ortaya çıkar.

Figüratif palet - "katanalar" ve "pulmon"dan "kırmızı" kibirli zafer ödülüne kadar: sokak sohbetini canlı kılan her şey burada karışıyor - gurur, heyecan, tutkuların anlamsızlığı ve günlük yaşamın sıcak zulmü. Övünmek hafızalarda kalanlar için tanınmaya dönüşür; cinsellik, bir yandan övgü ve kişisel ironinin, diğer yandan ise risk ve meydan okumanın sembolü olarak koruma sağlamama alışkanlığının tutulduğu ironiyle sunulur.

Bu duygu, bir not defterine, görevler arasına yazılmış bir not gibi yakındır: eğlenceli, biraz kaba, biraz acı verici ve garip bir şekilde şefkatli bir şekilde dürüst. Bu, yalnızca ritmi değil, aynı zamanda çelişkili gururu, küçük maceraları ve gizlenmemiş duyulma arzusuyla sokağın dilini de dinlemeyi sevenler için bir film müziği.