fl33

Aşırı ısınmış hava kokusu var - öyle ki, şehir yorgunluktan nefes alırken asfaltın üzerinde titriyor. Sözler eriyip gidiyor, geride sadece hiç geçmeyen bir nabız ve sıcaklık bırakıyor. Her şey çoktan söylendi ama ağız hala fısıldıyor: "bitti". Sanki bir kez daha tekrar edersem, geçmiş hoparlörlerin uğultusunda itaatkar bir şekilde çözülecekmiş gibi. Burada ne öfke ne de affetme var - sadece Ağustos gibi sıcak, yapışkan ve viskoz bir sıcaklık var. Ritim, son nefesini veren eski bir vantilatör gibi sallıyor. Ve bu "sıcaklık" sadece sıcaklık değil. Bu, ne zamanın ne de mesafenin soğutamayacağı bir anı.