Breathe

Bazı şarkılarda sanki "takılma" efekti doğrudan yerleşik gibi. Notalar, gece yarısı üçte gelen rastgele bir mesajdan sonraki rahatsız edici bir düşünce gibi dönüp duruyor. Önce kendine özel bir şey olmadığını, sadece oyun olduğunu, sadece kimya olduğunu ikna edersin. Ama nabız yine de ritme uyum sağlıyor ve kopmak imkansız artık. Ritim, dramın bir spor olduğuna karar vermiş bir kalp gibi düzenli olarak atıyor. Sözler kendini haklı çıkarma gibi geliyor ama nefes giderek sıklaşıyor ve sanki havanın kendisi ağırlaşıyor. Her satır, duyguların ciddi olmadığını, sadece uzun süren bir alışkanlık olduğunu kendine inandırma çabası. Şarkı geç geceler, yanmış ampuller ve yeni bir takıntı döngüsünden önceki o garip sakinlik kokuyor. Sanki aşk değil ama tüm vücut tam da öyleymiş gibi davranıyor.