Седьмой лепесток

Öyle akşamlar olur ki, yağmur bile alay eder gibi görünür - camda kalpler ve oklar çizer ama kendisi hiçbir şey hissetmez. Ve camın ötesinde biri, çiseleyen yağmur damlalarıyla sevgiyi ölçerek, özlem moleküllerine ayrılıyor. Etraf her yer vanilya ve pamuk şeker kokuyor, sadece bayram yerine boşluğun yapışkan bir tadı kalmış. Geriye fotoğraflar, rastgele rotalar, farklı şehirler ve genel bir "neredeyse" kaldı. Ne kadar komik, bu kadar yakın olup da hiçbir mutlu resimde kendini bulamamak. Ve özlemek bir teşhis gibi görünüyor, ama birinin iki kişi için hasta olması gerekiyor.