DUOMO

Milan, camda elmas gibi yumuşakça kesiyor. Herkese gülmeyen, sadece yağmurdan hızlı koşanlara gülümseyen bir şehir. Vitrinlerin ışıltısının altında yaralar, lüksün altında beton ten. Ama yağmurdan sonra Duomo'nun ışıklarına bakmak yeterli, o zaman anlaşılıyor ki: düşmemeyi öğrendiysen bu cehenneme duyulan sevgi mümkün. Ses, cebindeki para desteleri gibi gürlüyor, ağır, inatçı, terden ıslanmış ve kendine güvenli. Her satır, kendi kendini çarmıha geren, kendi kendini kurtaran bir hayatta kalanın yemini. Bu müzikte prensler yok, sadece barutlu elleri ve zincirli kalpleri olan insanlar var. Milan onları affetmiyor, ancak merhamet dilemeyenleri ödüllendiriyor.