Last Resort

Sanki oda, nefes alıp verilemeyecek kadar hava ile birlikte kapanmış gibiydi. Her şey içten içe parçalanıyor, çınlıyor, bağırıyor, dışarıdan ise sadece sağır bir ritim duyuluyor, sanki kalp artık atmıyor, sadece kavanozun duvarlarına vuruyor gibi. Dünya, kendi düşüncelerinin su yerine geçtiği ve her birinin camı çizdiği dar bir akvaryuma dönüşüyor. Öfke burada umutsuzlukla, yorgunluk histerik kahkahayla iç içe. Etrafımdaki her şeyi kırıp dökmek istiyorum, yeter ki biraz olsun sessizleşsin. Ve bu çığlıkta garip bir dürüstlük var: Kaybedecek hiçbir şey kalmadığında, geriye sadece acının zayıflık olmadığını, hala hayatta olduğunun bir kanıtı olduğunu haykırmak kalır.