Dai che fai

Sanki eski avlu, neon pencerelerin ışığı altında aniden canlanmış gibiydi. Taş duvarlar, bir zamanlar kas gibi gösteriş yaptıkları kapı önündeki çan seslerini ve telefonlardan gelen basları hatırlıyor. Havada aynı sıkıntı, aynı uykusuz hassasiyet, sadece sigara dumanı yerine her şeyin sonsuz göründüğü gecelerin anıları var. Müzik mahallede yankılanıyor, pencerelere çarpıyor, birinin mutfağında bırakılmış piyanonun tuşlarını rahatsız ediyor. Eskiden kaçmayı hayal ettikleri yerde, şimdi sadece biraz daha özgürce nefes almaya çalışıyorlar. Ve tüm bunlar nostalji gibi değil, büyümeye karşı sessiz bir protesto gibi geliyor: Toz kokusu, cam kırığı sesi ve bitmek bilmeyen bir kahkaha eşliğinde.