Болен

Kafamda yine aynı şarkı çalıyor: sanki her düşünce tek bir isme, tek bir gölgeye dönüyor. Acı verici, takıntılı, gülünç bir şekilde - nakaratı takılan bir şarkı gibi. Burada hem kırgınlık, hem şefkat, hem de biraz da kendini alay etme var: evet, kalp parçalanıyor, ama melodi insanı ayakta tutuyor. “Dur” ile “biraz daha” arasında bir dans, burada acı ritim gibi çınlıyor ve güçsüzlük nakarat haline geliyor.