Я так ждала тебя, Вова (Uma2rman Звёзды считают нас)

Televizyon cızırdayıp duruyor, tramvaylar durmuş, yağmur yağmaya devam ediyor, ama ekranın bir yerinde o hayallerdeki buluşma geçip gidiyor. Her şey basit ve aynı zamanda absürt bir şekilde dokunaklı: para biriktirmek, oraya gitmek, yakınlarda yerleşmek ve “Merhaba” demek. Gösterişsiz, ama mutluluğun bazen merdiven boşluğundaki komşun şeklinde geldiğine dair bir inançla. Ve sonra - sonsuz bir “Vova, Vova” bit ile yarışır gibi, sanki kader kendisi bekleme temalı bir karaoke düzenlemeye karar vermiş gibi. İronik, komik, ama bu tekrarlamada gülünç derecede gerçek olan bir şey var.