FUN

Londra burada coğrafya olarak değil, bir durum olarak karşımıza çıkıyor: gürültülü, biraz endişeli, ama ışıklar ve hareketle dolu. Satır aralarında, bazen sadece “bardağı doldurup eğlenmek” arzusu, bazen de endişelerin içten içe kemirdiği, gülümsediğinde bile hissedilen bir itiraf var.

Her şey ince bir dengeye indirgeniyor: sokaklar sıcaklığını verene kadar başını dik tutmak; gerçeklik karşılık olarak tıslasa bile hayali korumak. Müzik, endişeyi ritme, yorgunluğu dansa dönüştürüyor, burada “çok fazla endişeleniyorum” ifadesi neredeyse bir mantra ve akıntıda kaybolmamak için bir yol haline geliyor.