Вальс-бостон

Sonbahar bu valsde hüzünlü değil, kendi oyununu oynuyor: yapraklar baloda bir elbise gibi dönüyor, saksafon kısık sesle fısıldıyor ve bir yerlerde avlularda evlerin duvarları küçük bir mucizeye tanık oluyor. Etrafındaki her şey zamanı unutmuş gibidir - eski duvarlar bile kendi gençliklerine aşık olurlar. Biraz tatlı nostalji, hafif bir hüzün ve o rüya, plak sonsuza dek dönerken sonbahar sanki son bayramıymış gibi dans eder.