No te necesito para ser feliz

Sanki sonunda eski senaryolardan kurtulup şunu anladığın an gibi: mutluluk “ömür boyu iki kişilik” bir set olarak verilmez, aslında içinden gelir. İlk başta biraz garip, sanki evde koltuk değneklerini unutmuşsun ve ilk kez kendi başına yürümeye çalışıyormuşsun gibi. Ama birkaç adım attıktan sonra - saf bir keyif: hafiflik, özgürlük ve hatta kalbinin özgürleştiği için biraz küstah bir sevinç.

Kulağa neşeli geliyor, neredeyse bir manifesto gibi: drama yok, kırgınlık yok - sadece havanın daha temiz olduğu hissi var. Sanki “affet” diyor gibi, ama alıştığımız ağırlık yok - suçunu kabul etmekten çok nazik bir jest gibi. Ve içimizde yeni bir alışkanlık doğuyor: insanları bir işaret için tutmak değil, kendimiz dengede kalmak.