Wbrew sobie

Sanki biri iç monolog anında tesadüfen diktafonu açmış gibi. Ses sakin geliyor ama altında sürekli "her şey yolunda" demekten, inançtan değil, zorunluluktan baş sallamaktan kaynaklanan bir yorgunluk hissediliyor. Etrafındaki dünya güzel ama vitrin gibi, duyguların indirimli satıldığı bir yer gibi plastik. Şarkı, yağmur sonrası gece şehrinin kokusunu, neon tabelaların yansımalarını ve tadına bakılmadan, sadece "rahatlamak için" içilen bir yudum şarabı kokuyor. Kendine karşı yumuşak, neredeyse narin bir ironi var içinde. Yarı fısıltıyla yapılan böyle bir itiraf: "Evet, yine doğru yapılmadı ama en azından dürüstçe." Ve bu da garip bir rahatlama, sanki zayıflığı itiraf etmek de bir tür güç gibi.