8 godzin

Bayat kola ve gece monitör ışığı kokusu geliyor. Kafam, önemli gibi görünen ama yine de eski bir atari salonundaki pikseller gibi dağılan düşüncelerden dolayı zonkluyor. Gün sekiz saat boyunca tekrar ediyor ve yine ayna gibi "sen kimsin ki?". Yorgunluk mu, yoksa seyircisiz bir iç stand-up mı? Her şey biraz yamuk, ama bu da onu daha rahat yapıyor. Sarkazm, melankoliyle karıştırılır; sanki çalışmaması gerekirken, yine de bir lezzet vardır. Sinirlenme ve kahkaha arasında dürüst bir itiraf: Yaşamak zor ama dünyanın ciddi olmaya çalışmasını izlemek eğlenceli. Bu her şey 80'ler, pikselli gözler ve tıraşsız bir ironi eşliğinde çalıyor. Biraz kaos, biraz içe dönme ve sonuçta her şeyin sinir bozucu olduğu ama yine de bir şekilde normal hissettiği bir akşamın soundtrack'i ortaya çıkıyor.