Starburst

Sokakların gürültüsü ve keskin sözler bir akıntıya dönüşüyor, her satır ya masaya yumruk atmak gibi, ya da etrafındaki kaosun üzerinde sinirli bir kahkaha gibi. Burada steril hikayeler yok, sadece mahallelerin tozu, başkalarının hataları ve her türlü mazeretten daha yüksek sesle yankılanan kendi seçimleri var. Ritimde kavganın heyecanı ve sonuçlarının acısı duyulur, sanki hayat hem dövüş ringi hem de kendini kaybetmenin kolay olduğu gürültülü bir kavşakmış gibi.

Ve sonra - ani bir dönüş: kaba konuşmalar yerini uzayın ve yıldızların tozunun imgelerine bırakır. Bu zıtlığın içinde garip bir gerçek seziliyor: en sert kalpler bile, kabalaşmış ellerinden olsa bile, yine de güzelliğe çekiliyor. Sonuçta ortaya çıkan, zaferler veya yenilgilerle ilgili bir hikaye değil, öfke ve şiirin bir şehirde gece ve sabah gibi doğal bir şekilde yan yana var olduğu içsel bir çalkantının portresi.