300CV

Kalp, sanki motor sınırda çalışıyormuş gibi çarpıyor - ve bu ritme yorgunluk, anılar ve çok fazla acı karışıyor. Burada alkol bir müttefik haline geliyor ve dizeler, her kelimenin yarısı çığlık, yarısı yara izi olan bir tür itiraf gibi. Çok erken büyümek, çok fazla şey kaybetmek ve yine de ayakta kalmak, sanki hızın kendisi kurtarıcıymış gibi.

Metinde kayıpların acısı hissediliyor, ama aynı zamanda gururlu bir “kırılmadım” da var. Gençlik küstahlığı ile ağır olgunluğun karışımı: gökte melekler, yerde mahkemeler ve bunların arasında hayatta kalma, en azından bir an için parlama çabası. Müzik sanki bir girdaba çekiyor, her vuruş şakaklara vuruyor, her görüntü yakıyor.

Yine de bu kaosun içinde bir ışık var: sevdiklerinin hatırası, hayranları, gecenin karanlığında özenle taşıdığı annesinin kutsaması. Sonuçta ortaya çıkan sadece hayatta kalma mücadelesi hakkında bir parça değil, acı ve şöhretin yan yana gittiği ve her ikisinin de yakıt olduğu bir yolculuğun kroniği.