me cuesta hablar

Satırlara dizilmiş duygular - çok parlak olduğu için iz bırakmadan geçip gitmesi imkansız olan bir bayramın ardından gelen akşamdan kalma hali gibi. Her kelimede kaybın ağırlığı var, ama aynı zamanda garip bir rahatlama da var, sanki acı nihayet sır olmaktan çıkmış gibi. Bu, kalbin parçalandığı, ama ağzın yine de “buna değdi” dediği bir durumdur ve bu cümlede bir mazeret değil, zayıf bir anlam ışığı vardır.

Burada romantik bir acı değil, sonuçların dürüst bir envanteri var: dünün sevinçlerinden gelen çifte darbe, açılmaması daha iyi olan hayallerle dolu zarflar ve yabancıların yeni mutluluklarından haberdar olmamaya çalışmak. Müzik, gece mutfakta yapılan bir konuşma gibi geliyor - sessiz, boğazda bir yumruyla, ama yine de bu gerçeğin bir gün içten içe kesmeyi bırakacağı umuduyla.