Понедельник

Şarkı, loş ışıkta kulağa fısıldıyor gibi: dikkatli, sanki kırılgan bir porseleni tutuyormuş gibi, ama aynı zamanda inatçı, içinde bir diken var gibi. Kelimeler kibrit çöpü gibi kırılıyor - kısa, düzensiz, ama her birinde bir yırtık ve bir parça gerçek var.

Burada, olduğundan daha güzel görünme arzusu yok. Aksine, kusurlu olduğunu kabul etmek, herhangi bir ideal resimden daha çekici geliyor. Küllerden büyüyen bahçede, zehir sevmenin bir yolu haline geliyor ve sessizlik en doğru itiraf.

Sonuçta, ciddi bir şekilde “için” yaşamaya karar verdiğinizde kelimeleri ne kadar kolay kaybettiğinizin hikayesi ortaya çıkıyor. Ve bu sessizliğin müziğe ne kadar garip bir şekilde yakıştığı, onu biraz zehirli ama dürüst bir itirafa dönüştürdüğü.