ツキミソウ

Sanki gün batımında solmuş bir fotoğraf gibi, şehir yoğun bir okra rengine boyanmış, ama içinde hala yabancı ellerin sıcak izleri titriyor. Anılar burada yüzeye çıkmıyor, sözler arasında saklanarak cam gibi kesiyor, hiç söylenmemiş sözler. Sanki zaman o sözlerle birlikte durmalıymış gibi, ama tam tersine, kalabalığın içinde yalnız başına durmaya devam ederek koşmaya devam ediyor. Ve bu koşan boşlukta - omuzlarından yükü atmak, saçlarını açmak, kalbindeki soğuğu haykırmak ve tekrar yumuşak, canlı, göğsünde bu isim olmadan nefes alabilen biri olmak için çaresiz bir istek.