また逢う日まで

Mevsimlerin değişimini hissettiren şarkılar vardır - ilk esen rüzgar gibi, veda etme zamanının geldiğini haber verir, eller henüz birbirini bırakmamış olsa bile. Burada veda bir nokta gibi değil, daha çok üç nokta gibidir: ağır bir “mutlu ol” yerine alışılmış bir “hoşça kal”, sesindeki titremeyi gizlemek için hafif bir gülümseme.

Sıcak ve aynı zamanda acıtıcıdır, tıpkı tanıdık bir yolda son bir yürüyüş gibi, dün her şey alışılmıştı, ama bugün birdenbire değerli görünüyor. Bu satırlarda, karşılaşma için minnettarlık ve yeniye dair parlak bir umut duyuluyor - önümüzde farklı yollar olsa da, anılar ortak kalıyor, tıpkı birbirini takip eden ama her zaman geri dönen ilkbahar, yaz, sonbahar ve kış gibi.