SO BAD

Kaotik bir karnaval gibi geliyor, sloganlar ve haykırışlar samimi kahkahalar ve neredeyse çocukça bir inatla “kendi tarzında” yaşamakla karışıyor. Sözlerde sonsuz bir paradoks var: en kötüsü ve en iyisi, umutsuzluk ve coşku, kir ve parlaklık, hepsi birden. Sahne, aktörlerin aynı maskeleri taktığı bir tiyatroya dönüşüyor, ama her biri kendi maskesinin tek gerçek maske olduğuna inanıyor.

Enerji taşıyor: ya protesto, ya dans, ya da mutfak masasında anlamsız bir tartışma, burada argümanlar sürecin kendisinden daha az önemli. Ve bu absürt kargaşada aniden parlak bir düşünce belirir: belki de gerçekten “doğru” bir versiyon yoktur? Sadece şu anın çılgınlığı vardır, ki bu aynı zamanda en korkunç ve en güzel şeydir.