白日

Sanki soğuk havada, karın çok yoğun yağdığı için uzattığın elini bile göremeyeceğin bir durumda kendi kendine konuşuyormuşsun gibi. Sözler bir itiraf değil, geri getiremeyeceğin, yetişemediğin, boğazında düğümlenen şeylerin sessiz bir listesi. Ama bu yorgunluğun içinde ilerleme arzusu yaşıyor: geçmiş yapışık kalsın, hatalar ortadan kaybolmasın, ayaklar yine de bu şimdiki zamanda yürüyor.

Şarkı, silinemeyen ama üzerine yazmaya devam edilebilen beyaz bir kağıt sayfasına benziyor. Buradaki kar sadece kışı değil, nadir bir fırsatı, saklanıp güçlü gibi davranmayı bırakmayı anlatıyor. Ve bu soğukta, zar zor fark edilebilen bir sıcaklık doğuyor - bir gün, mevsimler değişirken, yine de biriyle karşılaşıp, henüz unutmadığın ismi söyleyeceğin umudu.