ノンフィクションズ

Bazen hayat bir beyzbol maçını andırır: sakin bir yürüyüş yerine, öngörülemeyen atışlarla sonsuz bir oyun. Bazen ıskalarsınız, bazen “aut” dersiniz, ama nedense içinizde yine de bir heyecan vardır - yüzünüz toza bulanmış olsa bile, üsse ulaşmak için koşarsınız. Böyle anlarda nefes nefese kalırsınız, elleriniz morarır, piliniz biter, ama sahanın kenarında mutlaka o mavi gökyüzü şeridi parlar.

Hem komik hem de dokunaklıdır - çünkü tüm bu telaş, hatalar, çığlıklar ve birbirini destekleme, gerçek bir dramaya dönüşür. Uydurma, yapmacık değil, ter ve sevinçle dolu, canlı bir drama. Ses düğmesini “%200”e çevirince aniden anlarsınız: utanç, gözyaşları, nefes alıp verme ve düşmeler de zaferin bir parçasıdır. Yani, düdük çalana kadar koşmaya devam etmenin bir anlamı vardır.