SINGAMO

Gece caddesi ritmik bir provokasyona dönüşüyor: “Biz terörüz” diye yüksek sesle ilan ediyorlar, ama bu bir manifesto olmaktan çok teatral bir kara mizah, dans pistine bir meydan okuma, herkesin ritmi hissetmek ve aynı zamanda kulağına gülmek istediği bir meydan okuma. Buradaki ses sanki karnavaldan ve bar tezgahından geliyor gibi - böbürlenme, kibir ve sıcak, göz kırpan küstahlık, ciddi bir bas sesine sarılmış.

Tekrarlanan “hoy, hoy” ve “gram çiftleri” hakkındaki konuşmalar, atlamadan önce sayma gibi çalışıyor: sinir, heyecan ve geceyle kafa kafaya çarpışmaya hazır olma. Burada çılgınlığa varan bir coşku ve sınırda ateşli bir flört karışmış - istekler, vaatler, küçük tehditler-şakalar, anlamları tek bir bakışta anlaşılıyor. Bütün bunlar dram değil, bir deney: sınırları test etmek, darbeyi kaldırabilmek ve sonra kendi küstahlığına gülmek.

Müzik, benzinde bir kıvılcım gibidir: kısa, keskin, hareket etmemek imkansızdır. Sonunda sıcak bir kaos hissi kalır - sanki az önce kahkaha ve adrenalin fırtınası geçmiştir ve asfaltta dansın izleri ve henüz sıcak olan konuşmanın yankıları kurumuştur.