Pobre Niña

Melodi, güneşli bir gün beton duvarların arasında sıkışmış gibi geliyor. Meydanda insanlar gürültü yapıyor, yakınlarda çiçekler ve bahar var, ama hepsi camın arkasında, ulaşılamaz durumda. Şarkıda, sönen gözleri olan bir kız yaşıyor, o, mağazadan aldığı çanta ve yabancıların “affet” sözleriyle acısının izlerini saklamayı öğrenmiş.

Kontrast keskin: hafif ritim sanki neşe vaat ediyor, ama sözler sessizce soğuk gerçeği ortaya koyuyor - aşk morluklar için bir mazeret haline geliyor, çiçekler ise boşluğu gizlemek için bir perde. Garip bir paradoks ortaya çıkıyor: müzik dans ediyor, ama içerde her şey aşağı çekiyor, sanki uzun zamandır kimsenin taşımaya yardım etmediği bir yük gibi.

Ve bu, keskin bir sessizlik hissi bırakıyor - baharın bile geçtiğini duyabileceğiniz bir sessizlik.