Veneno

Başarıya eşlik eden hüzünlü bir soundtrack, nedense bayram havası değil, yorgunluk ve nefes alamama hissi uyandırıyor. Dışarıda turne, kilometreler, beğeniler, prestij; içeride sonsuz faturalar, boş yatak ve acıyı yavaş çekimde özümseme alışkanlığı. Sanki kalp iki hızda yaşıyor: sahne turbo modunda, duygular ise durdurulmuş kare modunda.

Bu müzikte hassasiyet var, ama şeker gibi değil, kavga sonrası mutfakta, yerde kalan, “sonsuza kadar” vaatlerinin büyü gibi geldiği, ama yine de hiçbir şeyin sonsuz olmadığını anladığın hassasiyet. Bu parça, şöhretin yalnızlıktan kurtarmadığını, aşkın aynı anda hem zehir hem de hava olabileceğini anlatıyor. Ve her şeye rağmen, geri dönmek istediğini, en azından küçük bir menekşe buketi ile, evin kokusunu hala hatırladığını kanıtlamak için.