Wagyu du Jap'

Gece, piton derisi ve pahalı biftek kokuyor: burada hem tehdit, hem moda gösterisi, hem de Wagyu mantarı ile dünyayı tek başına yiyip bitirme arzusu var. Ses sanki lüks bir salondan geliyor, burada ceketlerin denendiği ve birinin itibarının yakıldığı aralarda görüşmeler yapılıyor - ve hepsi hafif bir sırıtışla. İntikam güzel sunulur: buharla ütülenmiş Dior, tam ekran çek ve gardırop gibi düşünülmüş bir plan - temiz, şık ve acımasızlığın ima edildiği.

Nakarat, “o istiyor” mantrasına dönüşüyor: şatodaki şakacı kaprisler ve gurme zevkleri, birdenbire soğukkanlı bir kararlılıkla birleşiyor - “her şeye varız, ama stil sahibi olalım”. Bir yandan şehirde hayatta kalmak için hayat hileleri içeren suçlu hikayeleri, diğer yandan ise kendi insanlarını yüceltme ve koruma konusunda neredeyse tiyatral bir fantezi. Sonuçta, lüks ve alaycılığın el ele gittiği, karanlık parlaklık ve sokak gerçekliğinin karışımı ortaya çıkıyor ve dinleyici, bu parlaklıktan hafifçe rahatsız olma riskine rağmen gülümsüyor.