Believe

Burada aşk, gürültülü bir jest olarak değil, bir alışkanlık olarak, uzun bir koşudan sonra nefes almak gibi geliyor. Bu satırlarda, filmlerdeki gibi abartılı bir aşk romanından değil, insanların “ateşten geçmek” için katlandıkları o tuhaf şefkatten bahsediliyor - bazen kelimenin tam anlamıyla. Bu, kalbin yorgun, bacakların bitkin olduğu halde yine de yürümeye devam ettiğin zamandır - çünkü birlikte nefes almak daha kolaydır, hava kıvılcımlar saçsa bile.

Burada ritim yağmur gibi yumuşak ve damlaların arasından sızan güneş gibi sıcak. Sözler, pencereden gelen müzik gibi, ikisinin bulutlarda bir kale inşa ettiği hissini uyandırıyor - taştan değil, güvenden, alışkanlıklardan, komik lakaplardan ve küçük zaferlerden. Tüm bunlar, kaos ve yorgunluk içinde, kendin olmaktan korkmayacağın ve ruhundaki ağırlığın bile uçma fırsatına dönüşeceği sakin bir köşe bulmanın mümkün olduğunu anlatıyor.