Hello

Bazen her şeyi tek bir kelime belirler. Hatta kelime bile değil, kelime ile gülümseme arasındaki nefes. Bu duyguda abartı yok, sadece sıcak bir sadelik var, bu da insanı hem utangaç hem de sakinleştiriyor. Her şey, dünya durduğu ve sadece ikisi kaldığı, parıltı, maske ve bir şeyleri kanıtlama ihtiyacı olmadan olduğu an gibi.

Müzik burada dalga gibi yumuşakça sallanıyor, içine dalıp bir daha çıkmak istemediğiniz bir dalga gibi. Sanki şöyle diyor: mükemmel olmak zorunda değilsiniz, imaj yaratmak zorunda değilsiniz, rol yapmak zorunda değilsiniz. Sadece olmak yeterlidir. Ve kim “merhaba”nın “seni seviyorum”dan daha yüksek sesle çıkabileceğini düşünebilirdi ki?