Okna

Pencerenin dışında yıpranmış garajlar ve yol haritasını kaybetmiş insanlar var; şehir sanki tek renkli bir tabloya hapsolmuş ve etrafındaki herkese “ışıkları açın” demek geliyor içimden. Sesinde sessiz bir yorgunluk ve aynı zamanda basit bir iyilik var: amaçsızca koşan gençler, gözleri ıslak yaşlılar ve özgürlüğün nerede olduğunu hala bilen kuşlar hakkında gözlemler. Bu, şafak vakti boş sokaklarda yürüyüş yapma hissi, dünya henüz zayıf ve narin, ama artık yalan söylemiyor.

Rüyalar, eski bir yağmurluk gibi şehrin üzerinde uzanıyor - sıcak, biraz nemli, ama koruyucu. Bu melankolide küçük bir ironinin de yeri var: hayat kaba ve acımasız, ama yine de birileri yarın için bilet bırakıyor ve cebinde umut taşıyor - bu sadece paket servis yemek olsa bile. Ton yumuşak, sanki kulağa fısıldayan bir ses gibi: dinlemek rahatsız edici ve aynı zamanda gerekli - çünkü sessizlikte en dürüst sözler duyulur.