Connexion macabre

Kelimeler, asfaltta sıçrayan küçük kıvılcımlar gibi dökülüyor - hızlı, boğuk bir enerjiyle, kuralların anında uydurulduğu bir avluda. Burada tatlı resimler yok, sadece sokağın nabzı var: kartvizitler, bilezikler, glock, “collectif” ve dişlerin arasından çıkan kahkahalar. Tüm bunlar beton sahadaki bir maç gibi geliyor - vuruşlar, paslar, feintler ve uzun konuşmalardan daha önemli olan kısa cümleler.

Kaba ritmin altında garip bir düzen hissediliyor: kaostan ritim doğuyor, ritimden ise kendi kodu. Bu bir poz değil, bir refleks - keskin konuşmak, hızlı yaşamak, mesafeyi korumak. Bu müzikte tehlike bile bir oyun gibi geliyor, ama bedeli gerçek olan bir oyun.