M'en Aller

Bu seslerde gece sokaklarının sineması var: fenerlerin ışığı, ıslak asfalt ve içimizde, kendi nabzımız gibi bize ait olan insana karşı yumuşak, neredeyse acı verici bir özlem. Her satır, anıyı yakalamaya çalışan bir adım gibi, ama anı sürekli kaçıyor ve sadece sıcaklığın izini bırakıyor.

Dünya kendi kurallarına göre dönmeyi bırakmış ve şimdi “eski” ile “belki” arasında asılı kalmış gibi bir his var. Bu sözlerde abartı yok, sadece parmak uçlarında bile olsa bağlantıyı sürdürmek için inatçı bir istek var. Müzik, rüzgarlı havada sıcak bir fular gibi sarıyor, sözler ise “biraz daha kal” diye fısıldıyor.