祈り花

Paris'te geç bir akşam gibi geliyor kulağa, her şey hafifçe süzülürken - sokak lambaları, şarap, işle ilgili olmayan düşünceler. Sözler yarı sesle, acele etmeden akıyor, sanki gerçeklik ve rüya arasındaki sınırda dans ediyorlar. Burada bir olay örgüsü yok, sadece bir ruh hali var: biraz anlaşılmaz, biraz kurnaz, o tipik Fransız “umursamama, ama güzel” tavrıyla.

Müzik, barın penceresinden çıkan sigara dumanı gibi havada süzülüyor - ince, tembel, anlaşılmaz ama çekici bir tada sahip. Her şey söylenmiş gibi görünüyor, ama nedense dinlemeye devam etmek istiyorum - sadece bu yumuşak kaosun içinde biraz daha kalmak için.