Tu Boda

Uyku ve deliliğin sınırında yavaş bir dans gibi duyguların fırtınası. Her kelime, aşk ve kıskançlığın tütsü ve kan kokusuyla karıştığı soğuk rüzgarda verilen bir yemin gibi geliyor. Sahne sanki sunak ile cehennem arasında donmuş gibidir: beyaz elbise, kırmızı lekeler, yüz konuk - ve kimse gözlerini ayıramaz.

Burada şefkatin yeri yoktur - sadece müzik doğrudan uçuruma götürse bile, sonuna kadar dans etme inatçı arzusu vardır. Her şey kopmak üzere: nabız çok hızlı atıyor, nefes kesiliyor, anılar eski fotoğraf filmindeki flaşlar gibi parlıyor. Ve yine de bu çılgınlığın altında garip bir sıcaklık hissediliyor: aşkın kurtarmadığını, ama son kadeh kaldırmaya layık bir hikaye haline geldiğini kabul etmek.