Сколько времени потратил зря

Dünya fenerlerin ve nefeslerin uğultusuyla doludur, sanki şehir henüz umudunu kaybetmemiş olanlarla birlikte nefes alıyormuş gibi. Burada her adım, kaç kez dipten yükseldiğimizi, kalbimiz çözülene kadar kaç kış otomatik pilotta yaşadığımızı hatırlatıyor. Moskova ayaklarımızın altında, acıların, kardeşliğin ve geri dönemeyecek olanların ışığının kaydedildiği eski bir film şeridi gibi gürültülü. Ama yine de - gözler gökyüzüne bakıyor, gemiler uzaklara gidiyor, ama içlerinde hala inatla “yaşıyorum” diye yanıyor. Çünkü ruhları eziyet etmiyorlar - koruyorlar. Ve tekrar tekrar, kendilerini beklemeyen yere dönmek zorunda kalsalar bile, yine de geri dönüyorlar - affedilmek için değil, gerçekten karanlık olduğunda yanlarında olanları unutmamak için.