No Poetry

Tüm sözler söylendiğinde geriye sessizlik kalır. O yoğun ve yapışkan sessizlik, zamanın izinsizce akıp gittiğini duyabileceğiniz sessizlik. Dünya aynı gibi görünüyor: güneş yine batıyor, tekrar doğmak için, çimenler dalgalanıyor, rüzgar hala nereye estiğini biliyormuş gibi davranıyor. Sadece içimizde bir şeyler birkaç milimetre kaymış ve her şey yerinden çıkmış gibi.

Komik ve hüzünlü aynı anda - sanki ağlıyormuşsunuz, sonra birden gülüyorsunuz, çünkü başka türlü mümkün değil. Çünkü kederin güzel olması gerekmez ve içinde şiir yoktur, ne kadar doğru kelimeleri ararsak arayalım. Hayat devam ediyor. İçinde artık yanımızda olmayan biri olsa bile.

Üzücü, dokunaklı değil. Cenazede bir buket gibi - ölçülü, ama gerçek.