Kampfgeist 6

Bazen hayat, içine neden bilindiği bilinmeyen bir beton blok sorumluluk, “kendini geliştirme” adlı birkaç taş ve bir de “çocuklara örnek ol” adlı bir taş daha konmuş ağır bir sırt çantası gibi gelir. Ve sanki şikayet etmeden taşıyormuşsun gibi, omuzların yanmaya başlayana kadar gülümsüyorsun bile. Ama sonra kendini şu düşünceye kapılırken buluyorsun: sırt ne kadar güçlü olursa, yanındakilerin nefes alması o kadar kolay olur.

Bu şarkıda gösterişli kahramanlık yok, sadece inatçılıkla karışık dürüst bir yorgunluk var. Burada kolay yollar aranmıyor ve tekrar toza yüzüstü düştüklerinde köşede ağlamıyorlar. Sadece kalkıyorlar, tozlarını silkeliyorlar ve devam ediyorlar - çünkü başka bir senaryo düşünülmemiş.

Nabız, sanki metronom “dayan” diye vuruyormuş gibi atıyor ve satır aralarında, basit bir şeyi anlayanların felsefesi duyuluyor: düşmek kaderindeyse, boş ellerle değil, yüreğinle düş.