Dreckig & Gemein

Gece, ampul ışığı ve ucuz viski kokuyor, kafamda ise tek bir kural dönüp duruyor: ya sertleş ya da yok ol. Burada aşk, çoğu zaman pahalı bir ambalaj içindeki ihanettir, iyilik ve kötülük ise akrabalar gibi takas edilir: düşmanlar ve aile yan yana, ama kimse umursamıyor. Mezar taşında yapılan bayram şerefine kadeh kaldırmak, zayıflık göstermeyeceğine dair söz vermek kadar kolaydır - yüzünde poker yüzü ve yine sadece hayatta kalmak vardır.

Sokaklar kelimeleri değil, eylemleri saymayı öğretir: on bir karşı bir - ve böyle bir skorda şikayet etmek kabul edilmez. Bıçak gösteriş yapmaz, sessizce çalışır; hayaller taşa dönüşür, taşlar da sabır ve şansla mücevherlere. Komik ve hüzünlü aynı anda - gece şehri sıcaklık verir, ama her zaman bir yara izi ile: biri hapiste, biri kulüpte, birinin doğum günü yalnız geçiyor.

Bunda garip bir hassasiyet de var: kapının arkası karanlıkken odadaki ışık, “bir tane daha” içme ve geçmişi parça parça bırakma gibi küçük alışkanlıklar. Dünya adil değil - ve bu bir keşif değil, daha çok oyunun kuralı. Geriye kalan tek şey, dik durarak, dudaklarında bir gülümseme ve cebinde hafif bir ironi ile bu dünyada yürümeyi öğrenmek.