Kalashnikov

El, metali evcilleştirmiş gibidir - soğuk, kendinden emin, gece partilerinin ve uykusuzluğun eski dostu gibi. Yanında şişeler, boş bardaklar ve yeni bir risk porsiyonu uyuyor; şampanyanın sesi nabız gibi atıyor ve komodinin üzerindeki kalaşnikof absürt bir güvenlik oyuncağına dönüşüyor. Burada her şey karışık: akşamdan kalma titan, siyah-kırmızı tonlarda kartlar, Tipico'da bahis ve ayık uyumaya çalışmak - ve bu kaos içinde tehlikelere karşı garip, neredeyse nazik bir alışkanlık ortaya çıkıyor.

Metindeki ses, kahramanın romantizminden değil, büyük şehrin alışkanlıklarından bahsediyor: iş yerine gevezelik, boş cüzdan ve sadece yara izleri ve deneyim haline gelen para birimi. İronik ve sıcak - sanki dişlerinin arasından gülümsüyorlar: “endişelenme, ciddi kararlar bir kadeh daha içene kadar bekleyecek”. Aşk ve yaralanma arasında seçim yapmanın, birinin dünkü gardırobunun kokusu gibi koktuğu uçurumun kenarında bir hayat - taze, kirli ve neredeyse ev gibi.