Mana sus

Asfaltın sesi ve sokağın nefesi, kendine güven ve yorgunlukla karışmış. Burada pozun yeri yok - sadece düz metin ve ritim var, göğsünüze vuran, kalp atışı gibi. Her şey sert gibi görünüyor, ama kendine göre güzel: parlak olmayan gerçek, indirim yapılmayan dürüstlük.

Her satır, mikrofonla yapılan cerrahi bir kesik gibi. Sarkazm, duman, yaz gününün sıcağı ve her şeyin üstünde hafif bir “umurumda değil” havası. Etrafta dünya gürültüyor, paralar çınlıyor, zincirler düşüyor - ama biri sakin bir şekilde durup küllerin yerleşmesini izliyor.

Ve tüm bu kaosun ortasında aniden - saf bir kontrol hissi. Kimseye hiçbir şey kanıtlamaya gerek olmadığında, sadece ritimle nefes alırsın ve bilirsin: sistem çökerse - çöksün. Önemli olan, ritmin hala hayatta olmasıdır.